Smacht Harm was'n arm hüürmännechien, wunde in 'ne keete, dee gaw en guudkåp upbaud was. Up weers äinde 'nen häidegewel, dat müürwark was slap en dat dak höng håst up de grund. Kot vöör sien trauen besochde em siene bruud, dee wol siene wunning is bekieken. Andern dag frög em 'nen nåber: »Nu, wat sää Geessien van diene villa?« »Och«, sää hee doo, »et is eer noch wal tofallen. Ik hadde 't eer ok heel slecht vöörstäild!« Ik see em vandage noch sitten met'n blåten kop in'n schaa van de aule linde an't swaaharen. Et was 'nen heeten
Julidag.
Doo köm de kiepenkeerl bi em up'n hof. Harm setde em foort 'nen stool tegen de neendöre. Den man was möö van al dat schojen en wol wal geern 'n settien rösten, want hee güng håst alle dage tefote van dorp to dorp döör de heele Undergråfschup. De nöse höng em håst up de grund van al dat sleppen met de kiepe. Hee was noch wal lük rund en dick en kotœmig en hadde vöörne sonne kläine »Kapitalanlage«.
Door sat grummel in de lucht. Blinden, brummers, müggen en al dat flegengood was stäil up'n biestern. Kone en starken bisden en wüssen vöör benaudhäid nich, wu se sik verbargen kunnen. Wat dœ't Hämmechien? Et tickde em met'n finger vöörne up't hemd en sää dan met 'n lachend gesichte: »As di nu is 'ne wöpse in dat dikke büükien stök, wat sus du dan hadde löjen!«
Harm mug liedengeern 'n söpien. Al dage 'n paar drinken, dat kun der nich hen. Men as hee de gelegenhäid hadde, dan spijde hee der nich in. Had hee dat klore nat prööwd, dan käinde he gin måte en was met de fuselflesche traud. Ik söög em mal duun in'n stråtengrawen liggen, de fietze tegen sik. »Help mi is effies weer up de kore«, sää he dan. Dat heb ik dåån en så köm hee ok weer nå huus. Hee hölp mij is mål bi't döschen, en as't så stuf, is'n söpien 'ne gude medizin föör'n drœgen hals. Eerder, as wi begünnen, doo lööjde hee mij too: »Buur, schäink eerst is eene in!« Ik sää dorup: »Fusel, den mags du doch nich!« En doo sää hee: »Dat wil ik di seggen. Ik mag em wal ut 'n kattensump.« Eenmål greep he mij de flesche ut de hand en wol mij eene inschenken, hol in de linke hand dat glässien en in de rechte de flesche, götde't vul en reekdet mij too en dan trök hee dat glässien weer t'rügge en drünk't sölws löög. Jå, et was'n heel pleseerig en grappig männechien en käinde gin verdreet.
Hee kreeg is mal 'n schriewen van't finanzamt. 'ne kläine summe woll'n se ok van em noch arwen, dat woll'n se. Haalde sik de beste jasse ut'n hook, worin de müse al nachtkwarteer betrokken. De mauen satten vul gate en schöre en ne swatte pette setde sik up, dee nich frij was van spinwewen. Dan setde hee sik up'n verruusden drådesel en föörde bliede up Benthem an. Doo hee de amtstube betretde, marscheerde hee net as'n soldåt liekut up de fiskusdener too, dröög met lude stemme de begrüßüngszeremonie vöör, en dee lutde så: »Guten Tag, Herr Finanzamt! Hier ist Smacht, Smacht soll zahlen, Smacht kann nicht zahlen, Smacht hat kein Geld!« Drääjde dan de elbogen 'n bettin nå vöörne, lää se up de tåfel, dat de heeren de kepotten mauen guud seen kunnen en trök dat verknöörde stük papier ut'n binnentück. See hebt der gaarnich upkekken en em foort glœwt, düftig lacht en wisse dacht: Dat is den räinsten Proletarier! Door kön wi niks van kriegen, den låwe men strieken. Harm drääjde sik foort weer üm, sunder wiederseen te seggen, sprüng up sien ståålpeerd, keek sik noch mål üm, of den amtschimmel em ok nijschierig nåluurde, want sonne armselige lumpengestalt was eer noch noojt vöör de ågen kummen. Dan trampelde hee bliede up huus an en süng met heldere stemme dat moje volksleedtien:
Lustig ist das Zigeunerleben,
laria, faria ho,
braucht dem Kaiser kein Zins zu geben laria, faria ho, . . .
Wat sind dat doch rieke mäinschen, dee in ere armood noch'n leedtien singen könt! -